Krótka historia polskiego złotego.

Polski złoty to jednostka monetarna w Polsce. Jej nazwa ma niecałe 100 lat. 14 kwietnia 1924 roku wydano rozporządzenie o zmianie ustroju pieniężnego w Rzeczpospolitej, gdzie ustalono m. in relację ówczesnej waluty – marki polskiej – do nowej - polskiego złotego. Zanim się pojawił, płacono dukatami, tynfami, boratynkami czy markami polskimi. Historia polskiej waluty jest rozbudowana. Wiąże się z trudnymi dziejami naszego państwa. Co ciekawe, w 1924 roku wśród proponowanych nazw pieniędzy znalazły się: "Lech", „Pol”, „Kościuszko” i „piast”. Można pomyśleć więc z lekkim uśmiechem, że dziś mielibyśmy 100 Piastów kieszonkowego albo wypłatę w Lechach.

Poniżej przedstawiamy krótką historię polskiego złotego.

W XIV i XV w. złotym nazywano złote dukaty zagraniczne z obiegiem w Polsce. Ich kurs wynosił 30 groszy. Pozostawał przez dłuższy czas jednostką wyłącznie obrachunkową. Od 1564 roku bito półkopki o tej wartości. Po raz pierwszy złoty pojawił się jako moneta w roku 1663 pod postacią tymfa. Był jednak bity niesolidnie i na ogromną skalę, co szybko doprowadziło do wysokiej inflacji i kryzysu gospodarczego. Ludność posługiwała się wówczas wieloma monetami. W obiegu krążyły grosze, boratynki, talary, a także monety bite za granicą. Ostatni król Rzeczypospolitej Obojga Narodów Stanisław August Poniatowski zarządził wprowadzenie złotego jako jednostki zasadniczej i wycofanie z obiegu innych monet. Zaczęto posługiwać się dwoma systemami pieniężnymi – srebrnym i miedzianym. Złoty nadal odzwierciedlał wartość 30 groszy, tyle że miedzianych (rozprowadzanych na szeroką skalę). W przypadku srebrnych był wart zaledwie 4 grosze.

Pierwsze polskie banknoty pojawiły się w 1794 roku, podczas powstania kościuszkowskiego. W 1828 roku na terenie Królestwa Polskiego zaczął funkcjonować Bank Polski. Po nieudanym powstaniu listopadowym (1830r.) zaczęła się rusyfikacja państwa, a to oznaczało, że na monetach pojawiły się napisy rosyjskie, a orła polskiego zastąpiono patronem Moskwy, św. Jerzym. Wartość była oznaczana w złotych i kopiejkach. Złoty całkowicie wypadł z obiegu w 1841 roku. Zastąpił go rubel. Majątek Banku Polskiego przejął Bank Państwowy Rosji.

W II RP środkiem płatniczym była marka polska. Już w 1919 roku zdecydowano o wprowadzeniu nowych pieniędzy. Wśród propozycji nazw były: „Lech”, „Piast”, „Pol”, „Kościuszko”. Ostatecznie "bitwę" wygrał polski złoty. W obiegu pojawił się 5 lat później, w 1924 roku.

W międzywojennej Polsce złoty był raczej walutą stabilną. Jednak, jak nie trudno się domyślić, sytuacja zmieniła się po wybuchu II wojny światowej. Oficjalny środek płatniczy zaczęły stanowić reichsmarki. I tak, na polskich terenach przyłączonych do Rzeszy w obiegu były właśnie one, a na zajętych przez ZSRR - rubel.

30 października 1950 r. wprowadzono nowe pieniądze. (Wymiana w stosunku 100:3 dla płac i 100:1 dla banknotów w obiegu i depozytów bankowych). W końcówce lat PRL-u nastała hiperinflacja. W obiegu pojawiały się banknoty o coraz większych nominałach takie jak: 10 000 zł, 20 000 zł, 50 000 zł

1 stycznia 1995 roku nastąpiła denominacja. „Złoty” o symbolu PLN, zastąpił „starego złotego” (PLZ). 1 nowy złoty równał się 10 000 starych złotych. W nowej serii banknotów widniały wizerunki władców: Mieszka I, Bolesława Chrobrego, Kazimierza Wielkiego, Władysława Jagiełły i Zygmunta I Starego. Pieniądze te obowiązują do dziś. 10 lutego 2017 roku do obiegu trafiły także 500-złotowe jednostki pieniężne, przedstawiające Jana III Sobieskiego. W 2022 roku NBP planuje wprowadzenie do obiegu nominału 1000 zł.

Jaka jest historia polskiej waluty PLN? Polski złoty jako jednostka monetarna funkcjonuje od początku ubiegłego wieku. Można ja wymienić w kantorach internetowych na inne waluty państwowe.